Απο τους ανθρωπόμορφους στους Grays, η εξέλιξη του εξωγήινου αρχέτυπου απο το 1947 εως σήμερα.

Απο τους ανθρωπόμορφους στους Grays, η εξέλιξη του εξωγήινου αρχέτυπου απο το 1947 εως σήμερα.

Το 1947 αποτελεί έτος ορόσημο για τη σύγχρονη Ουφολογία. Μέχρι τότε, η ιδέα της εξωγήινης ζωής ανήκε περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας και της λογοτεχνίας. Όμως, μέσα σε λίγους μήνες, δύο γεγονότα έμελλε να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που κοιτάμε τον ουρανό: η παρατήρηση του πιλότου Kenneth Arnold για εννέα ιπτάμενα αντικείμενα κοντά στο Mount Rainier και το περίφημο περιστατικό του Roswell, όταν ένα μυστηριώδες αντικείμενο συνετρίβη στο Νέο Μεξικό. Αν και ο στρατός μίλησε αργότερα για «μετεωρολογικό μπαλόνι», η πρώτη αναφορά σε «ιπτάμενο δίσκο» είχε ήδη αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη συλλογική φαντασία.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι μαρτυρίες και οι αφηγήσεις επαφών με εξωγήινους παρουσίαζαν όντα που, σε μεγάλο βαθμό, διατηρούσαν ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά. Στη δεκαετία του ’50, οι λεγόμενοι Nordics ψηλοί, ξανθοί, εντυπωσιακής ομορφιάς ή άλλοι μικρόσωμοι, αλλά φιλικοί επισκέπτες εμφανίζονταν σε περιγραφές «επαφικών» όπως ο George Adamski και ο Howard Menger. Αυτά τα όντα επικοινωνούσαν τηλεπαθητικά, μετέφεραν μηνύματα ειρήνης, προειδοποιούσαν για τον πυρηνικό κίνδυνο και ενθάρρυναν την πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ακόμη και η διάσημη υπόθεση των Betty και Barney Hill το 1961 μία από τις πρώτες αναφορές απαγωγής περιέγραφε όντα που δεν είχαν ακόμη διαμορφωθεί στην ψυχρή, τυπική εικόνα των μεταγενέστερων «Grays».

Η αλλαγή στο πολιτισμικό αρχέτυπο του εξωγήινου ήρθε στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το 1987, το βιβλίο Communion του Whitley Strieber προκάλεσε αίσθηση, όχι μόνο για την αφήγηση εμπειριών απαγωγής, αλλά κυρίως για το εξώφυλλό του: ένα ον με μεγάλα, μαύρα αμυγδαλωτά μάτια, λεπτό σώμα, γκρίζο δέρμα και πλήρη απουσία ανθρώπινων χαρακτηριστικών. Η εικόνα αυτή, ψυχρή και απόμακρη, χαράχτηκε στη συλλογική συνείδηση και μέσα σε λίγα χρόνια έγινε το κυρίαρχο πρόσωπο του «εξωγήινου».

Από εκείνη τη στιγμή, οι μαρτυρίες άρχισαν να αλλάζουν. Οι «Grays» δεν επικοινωνούν συναισθηματικά, δεν προσκαλούν σε φιλοσοφικές συζητήσεις. Αντίθετα, εμφανίζονται ως απαγωγείς που ενεργούν χωρίς συναίσθημα, με σκοπό ιατρικά πειράματα ή αναπαραγωγικά προγράμματα. Συχνά συνοδεύονται από θεωρίες συνωμοσίας περί κυβερνητικής συνενοχής, όπως η περιβόητη «Βάση Dulce». Ο εξωγήινος παύει να είναι δάσκαλος ή σωτήρας· μετατρέπεται σε παρατηρητή, πειραματιστή ή καταπιεστή.

Γιατί όμως αυτή η αλλαγή; Πολλοί ερευνητές τη συνδέουν με το κλίμα δυσπιστίας και ανασφάλειας που χαρακτήρισε τις δεκαετίες του ’80 και ’90. Η ψυχροπολεμική παράνοια, η κρίση εμπιστοσύνης προς τις κυβερνήσεις και η διάχυτη αίσθηση απειλής βρήκαν αντανάκλαση στους Grays: όντα ψυχρά, τεχνολογικά προηγμένα και παντελώς ξένα προς τον άνθρωπο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από το X-Files έως το Fire in the Sky, ενίσχυσαν αυτή την εικόνα, παγιώνοντάς την ως τον «κανόνα» για την εξωγήινη μορφή.

Σήμερα, η εικόνα των Grays δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά το τοπίο είναι πιο πολύπλοκο. Αναφορές κάνουν λόγο για υβρίδια ανθρώπων-εξωγήινων, για insectoids, για οντότητες ενέργειας ή ακόμα και για την επιστροφή των ανθρωπόμορφων Nordics. Ερευνητές όπως ο Jacques Vallée και ο Jeffrey Kripal προτείνουν ότι ίσως οι εξωγήινοι δεν είναι εξωγήινοι με την κλασική έννοια, αλλά συμβολικές εκφράσεις ενός βαθύτερου, διαστασιακού ή ψυχο-πνευματικού φαινομένου.

Από τον «διαστημικό αδελφό» των ’50s έως τον απρόσωπο επισκέπτη των ’90s και μετά, η μετάβαση από τους ανθρωπόμορφους στους Grays αντικατοπτρίζει τις βαθιές μετατοπίσεις στη συλλογική μας ψυχολογία. Ίσως οι εξωγήινοι να είναι και καθρέφτες της εποχής μας και όσο αλλάζουμε εμείς, αλλάζει και το πρόσωπό τους.

Ίσως σας ενδιαφέρουν…